Wouter Welling is bewegingswetenschapper met speciale aandacht voor de voorste kruisband blessure. Hij is gepromoveerd op het onderwerp “terugkeer naar sport na een voorste kruisband reconstructie” aan de Rijksuniversiteit Groningen. In dit interview geeft hij zijn visie op de toekomst van het meten & testen in de voorste kruisband revalidatie.

5 vragen aan Wouter Welling

1. Hoe ziet jouw ideale plaatje eruit om iemand te beoordelen,  zonder restricties van onderzoek. wat zou je dan nog meer willen testen? (denk aan context sport, virtual reality veldtesten, performance, agility, e.d.)

Naast de huidige testen zou ik meer op het veld willen gaan testen. “If it happens on the pitch, then test it on the pitch!” We moeten meer naar sport-specifiekere testen met onder andere neurocognitieve elementen daarin verwerkt om onze sporter nog beter te kunnen beoordelen.

2. Verwacht jij dat testen en meten dusdanig doorontwikkeld kan worden dat nieuwe VKB letsel wel voorspeld kan worden?

Een lastige vraag. Op dit moment denk ik van niet, omdat pivoterende sport daarin te complex is. Aan de andere kant staat de technologie niet stil, en gaan ontwikkelingen soms heel erg snel.

3. Wat is jouw aanbeveling aan zorgverleners die nog niet testen?

Aan zorgverleners die nog niet testen zou ik zeggen: je begeeft je op glad ijs. Zorg daarom dat je een testprotocol ontwikkeld, of kijk in je netwerk voor samenwerkingen in de regio omtrent het testen.

4. Welke testen zijn naar jouw idee onmisbaar in het test protocol?

De huidige testen binnen de beschreven testbatterij zijn in mijn ogen onmisbaar als basis. Zonder deze data kun je geen objectieve uitspraak doen over de fysieke voorwaarden en het basisniveau van de sporter. In de toekomst gaat dataverzameling een grotere rol spelen binnen de fysiotherapie, is mijn verwachting. Hiermee zullen we ook op het veld, in meer complexe taken data gebruiken.

5. Terugkijkend naar je studie en met de kennis van nu, zou je dan andere keuzes hebben gemaakt binnen je onderzoek?

Wat ik anders zou hebben gedaan, is een soort “eindinterview” te organiseren waarin de mening van de patiënt over de revalidatie centraal staat. Wij vergeten namelijk de patiënt nog weleens. Als professionals in het werkveld willen wij zorgen voor de beste faciliteiten, protocollen en testmethoden, maar wat wil de patiënt eigenlijk? Ik heb daar een eerste aanzet mee gemaakt, door middel van een online interview, maar dit kan nog veel uitgebreider.

Verder waren mijn studies verre van perfect maar ik had te maken met een aantal limitaties zoals een beperkte patiëntengroep, en ook beperkte tijd en ruimte aangezien ik mijn promotietraject naast mijn dagelijkse werk heb gedaan. Dat gaat ten koste van je work/life balance, maar heeft aan de andere kant ook weer een hoop opgeleverd.

Blijf op de hoogte en meld je aan voor de nieuwste updates.