Voorste kruisband gescheurd met lacrosse
In Nederland is Lacrosse een kleine sport, maar zeer populair in Amerika. Lacrosse is een mix van verschillende sporten, maar heeft veel overeenkomsten met handbal. Het is een bovenhandsesport met veel draai-, sprint- en contact momenten. De voorste kruisband blessure is een regelmatig voorkomend knieletsel in deze sport. Claire neemt je mee met haar revalidatie.
Van voorste kruisband revalidatie naar het WK lacrosse
Mijn naam is Claire en heb mijn voorste kruisband gescheurd met Lacrosse. Ik speel het spelletje al ruim 10 jaar. Mogelijk weet niet iedereen waar ik het over heb, maar deze mooie sport begint zo langzamerhand wel wat voet aan de grond te krijgen in ons land. Ik vergelijk het graag met hockey, maar dan met de bal in de lucht. Je vangt de bal met een stick met een net die je vervolgens in een goal moet zien te krijgen. Het mooie aan lacrosse is dat het snel, fysiek maar ook heel technisch is, en interessant om te spelen vanwege de verschillende combinaties in het spel.
In 2017 kreeg ik de kans om ons land te vertegenwoordigen op het WK in Engeland en het lijkt me geweldig om nog een toernooi te spelen met het Nederlands team. Helaas heeft dat nog even op zich laten wachten, aangezien ik het jaar erop mijn voorste kruisband scheurde tijdens een EK-tryout. Dat bleek het begin van een lange hele lange weg.
Ik heb mijn voorste kruisband gescheurd met lacrosse
Toen het gebeurde had ik niet gelijk door dat het goed mis was. Het is zo’n moment wat je grijs draait in je hoofd, waarvan je je blijft afvragen hoe je het had kunnen voorkomen. Je hebt er weinig aan maar ik kan er niks aan doen. Ik werd omvergelopen en iemand kwam met haar volle gewicht op mijn knie terecht. Ik zag even niks in een flits van pijn, maar dat was best snel weer weg. Lopen ging niet echt, ik moest mijn moeder bellen om me naar huis te brengen. De volgende ochtend keek de huisarts een stuk bezorgder en die verwees me door naar het ziekenhuis. De eerste orthopeed die ik sprak dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, hooguit een knieband verrekt. Helaas wond de tweede orthopeed er geen doekjes om: op de MRI was een volledige ruptuur van de voorste kruisband te zien. Of eigenlijk, op de MRI was geen kruisband te zien. Helaas mijn voorste kruisband gescheurd met het spelletje waar ik zo van houd.
Haal ik het EK of niet was de vraag
In theorie was het op dat moment nog mogelijk om het EK, waar ik de tryouts voor deed, te halen. Gemiddeld duurt een revalidatie 9 tot 12 maanden. Ik zou eind oktober geopereerd worden, het EK zou in juli zijn. Dus als ik mezelf rekende tot de groep snel revaliderende gevallen moest dat net kunnen. Ik deed er dan ook alles aan om tot die groep te behoren. Ik hield me na de operatie netjes aan alle ‘leefregels’, deed alle oefeningen, leefde zo gezond mogelijk en nam geen enkel risico. Maar ondanks alle inspanningen (ook van mijn fysiotherapeut, die minstens net zo hard zijn best deed, mag ik niet onvermeld laten), ging het niet zoals ik wilde. Bij het bewegen bleef ik pijn houden, ik kon nauwelijks een goede squat maken. Na een training, of als ik een stukje had gewandeld kreeg ik zwelling in de knie. En pas wanneer de zwelling is gezakt kun je weer opnieuw proberen te trainen. De revalidatie schoot dus voor geen meter op, want als je niet kunt trainen kun je niet sterker worden. Het enige wat ik wel kon was fietsen, dus ik heb ik weet niet hoeveel uren op de hometrainer doorgebracht (zowel in de fysiozaal als in mijn slaapkamer). Na een paar maanden lukte het gelukkig om de belasting iets op te voeren, zonder al te veel pijn en zwelling te veroorzaken. Begin april lukte het voor het eerst om een stuk hard te lopen op de loopband. Meespelen op het EK ging hem niet meer worden, maar mijn nieuwe doel was in wezen veel belangrijker: weer kunnen lacrossen.
De kruisband revalidatie lijkt voorspoedig te verlopen
Na de trage start leek de revalidatie na een paar maanden een stuk beter te gaan. Ik kon meedoen aan de buitentrainingen in het park en op het voetbalveld. Buiten op een veld staan met een bal (voetbal weliswaar) komt tot dan toe het meest in de buurt van lacrossen. Ook gingen de binnentrainingen steeds beter en kon ik stukje bij beetje meer kracht in het been opbouwen. Hoewel het leek alsof ik de grootste drempel had genomen, ging het nog een paar keer mis. Na een dag training geven of een dagje museum had ik ineens een ontplofte knie, uit het niets leek zo het wel. Voor de zekerheid ben ik nog een keer extra gecontroleerd door de orthopeed, maar op de MRI was niks geks te zien. Voor de revalidatie zijn dit soort momenten funest, want je bent een maand verder voordat je weer echt kunt trainen. De progressie die je hebt gemaakt is weg en moet je weer opnieuw opbouwen.
Twee stappen vooruit en één stap terug
Misschien is dat wel het moeilijkste aan een revalidatie als deze: je doel lijkt soms zo ver weg. Ondanks dat je er alles aan doet. Ik denk dat veel revalidanten kunnen beamen dat je leven in het teken gaat staan van je blessure. Je deelt je week in op basis van je trainingen bij de fysio. Combineren met een fulltime baan of studie is dan lastig, soms kun je alleen terecht onder werktijd. Een training duurt al gauw twee uur, die tijd moet je op een ander moment inhalen. En voor sociale afspraken is ook ineens veel minder tijd. Langer dan een week op vakantie gaat niet, want voor je het weet is je progressie weer weg. En als je dan na zo’n training na je werk in de avond naar huis fietst, en het nog steeds niet is gelukt om (hard te lopen / te hinkelen / een squat te maken), dan lijkt je doel verder weg dan ooit. Ondertussen gaan je teamgenoten verder met hun leven en maken ze samen lol op training en bij wedstrijden. Ik kon me ook best wel eenzaam voelen door de blessure. Sporten was voor mij altijd een sociale activiteit. In een team ben je nooit alleen, maar revalideren doe je solo.
Wat voor mij enorm heeft geholpen is het contact met andere revalidanten. Het voordeel van trainen in een grote oefenzaal is dat je anderen tegenkomt, je kunt delen wat je aan het doen bent of gewoon gezellig praatjes maken. Buitentrainingen zijn nog leuker, dan ben je altijd in een groep. Dan maakt het me bijna niet uit of je nou met of zonder stick bezig bent. Wat me ook hielp om door te blijven gaan, was proberen me zoveel mogelijk te focussen op de dingen die wel konden. En om blij te zijn met de kleine doelen die je behaalt (goede squat, hardlopen, extra kilo’s liften). Soms kost dat veel moeite of lukt het niet, dan baal je er gewoon ontzettend van. En de kans is aanwezig dat je (fysiek) niet meer op je oude niveau terugkomt, hoe hard je er ook aan werkt. Ik denk dat dat bij mij ook het geval is. Het kostte me even wat tijd om dat te accepteren, als dat al helemaal gelukt is. Dat is natuurlijk heel erg jammer, maar het betekent niet dat je op andere vlakken dan het fysieke beter kan worden. Denk aan techniek, spelinzicht of in een coachende rol.
Comeback stronger!
Na 1,5 jaar was het zo ver: ik mocht terug op het lacrosseveld. Qua spel voelde het alsof ik niet was weggeweest, behalve dat ik misschien iets voorzichtiger ben dan vroeger (of nou ja, minder roekeloos). Trainingen gingen in elk geval goed, maar omdat het coronatijdperk inmiddels was aangebroken werden de meeste wedstrijden afgelast. Het seizoen erop werd weer een seizoen van onderbrekingen en weinig wedstrijden. De zomer erop (afgelopen zomer) stonden de eerste trainingen van het nationaal team op het programma. In het najaar zouden de tryouts beginnen voor het WK van juni 2022. Helaas ging het hier voor mij weer mis. De pijn en zwelling, waar ik vanaf dacht te zijn, staken ineens weer de kop op. Waarschijnlijk door overbelasting, een aantal te intensieve trainingen kort na elkaar. Op een nieuwe MRI was te zien dat ik toch wat kraakbeenschade heb onder mijn knieschijf. Door overbelasting is er irritatie ontstaan, wat tot de klachten heeft geleid. De timing kon bijna niet slechter: de tryouts heb ik bijna helemaal moeten overslaan. Ik heb een plek in de selectie als geblesseerde speler, maar ik moet natuurlijk zo snel mogelijk weer op het veld staan om te kunnen blijven.
De afgelopen maanden ben ik weer teruggegaan in revalidatiemodus. Drie keer per week training onder begeleiding van Michael, waarvan het grootste deel krachttraining. Door training met een blood flow restriction-apparaat kan ik zwaar trainen met relatief weinig gewicht. De geïrriteerde knie mag namelijk niet weer getriggerd worden. Inmiddels ben ik een heel eind: hardlopen gaat goed en de eerste trainingen heb ik voorzichtig weer meegedaan. De vraag is of ik op tijd fit ben voor het WK in juni, maar ik doe er in elk geval alles aan om dat te bereiken.
Update:
Na een intensieve revalidatie en opbouw, heb ik uiteindelijk in Amerika mogen spelen op het WK Lacrosse. Ik ben supertrots op mijn prestatie en blij dat ik hier heb mogen staan.
Heb jij ook je voorste kruisband gescheurd met lacrosse? check dan de volgende links:
Podcast: Claire vertelt over haar revalidatie.
