Hardlopen opbouwen
Week 14 t/m 18 na de kruisband operatie
De vorige keer had ik afgesloten met hoe het hardlopen ging; nog niet fantastisch. Rennen lukte alleen zonder schoenen en zelfs dan was het nog niet helemaal pijnvrij. Ik ben toen een tijdje doorgegaan met op deze manier hardlopen en zo lukte het me om steeds langer, sneller en meer tijdsintervallen te rennen. De ‘pijn’ (intussen meer een geen fijn/ongemakkelijk gevoel) bleef een beetje constant en werd voor m’n gevoel niet per se minder. De hapering in m’n beweging bleef er daarnaast ook maar in zitten. Het leek voor mezelf dus niet per se beter te worden, maar aan de andere kant, ik kon wel steeds langer en meer rennen. Er zat dus wel degelijk verbetering in. Deze bijna onmerkbare vooruitgang zorgde er daarentegen wel voor dat je toch positief blijft denken. Het moet binnenkort dan toch eens écht beter gaan zou je denken. Loop-oefeningetjes met de loopladder gingen dan verrassend genoeg wel allemaal goed. Het is daarom eigenlijk best wel raar om te bedenken dat het kort versnellen/afremmen en dus oefeningen met die loopladder allemaal pijnvrij lukken, maar het rennen zelf lukt dan weer niet. Maar nog geen paniek. Nog even geduld hebben en dan komt er vast een moment waarop ik zal denken ‘ik heb geen pijn gehad’.
3 maanden biodex test
Dan was het tijd voor mijn eerste tussentijdse krachttest: de ‘3-maanden test’. Deze eerste test bestaat alleen uit de sub-maximaal en uithoudingsvermogen test. Zoals verwacht was rechts veel sterker dan links. Op drie maanden wordt er over het algemeen gestreefd naar <30% krachtsverschil. Met quadriceps zit ik daar nog (ruim) boven, maar hamstrings zitten daar al netjes onder. Het resultaat van de quadriceps is wel wat geflatteerd aangezien ik nog niet voluit kon pushen door nog wat pijn bij die beweging. Dit is voor nu gewoon een nulmeting om te kijken waar ik sta en om te kijken waar ik extra op moet letten. Over drie maanden word ik weer getest en zal het verschil (hopelijk) minder zijn.
pijnklachten blijven elkaar afwisselen
Daarna ging het fysiek eventjes wat minder. Het begon allemaal met een training waar ik voor m’n gevoel op dezelfde intensiteit als ik gewend ben heb getraind. Tijdens het trainen ging ik het een beetje in m’n knieholte voelen. Dat trok echter na het trainen weer weg. Toen had ik de dag erna op precies dezelfde plek best wel last en voelde m’n hele knie wat stijf aan (vooral na het lang zitten). Daarnaast had ik ook nog het idee dat ik weer wat last had van mn knieschijf (waar ik eigenlijk al een hele tijd geen last van heb gehad). Ondanks dat ben ik de volgende dag een dagje naar de stad geweest, wat achteraf natuurlijk niet zo’n slim idee was. Toen ik een dag later naar de fysio ging, werd m’n knie toch even onderzocht. Het leek alsof er toch weer wat vocht in zat, wat ook die knieschijfproblemen een beetje verklaart. Dus dat betekende even rustig aan doen; niet hardlopen, geen springoefeningen en alleen maar rustig wat krachttraining. Na een week rustig aan trainen leek het weer goed te zitten en kon ik het zwaardere trainen weer oppakken. Nog geen week later had ik weer een pijntje. Nu niet mijn knie, maar schoot het in m’n rug toen ik thuis iets van de grond wilde pakken. Ik leek er in eerste instantie geen last van te hebben, maar zo’n drie dagen later kreeg ik er pas last van en had ik bij alles last. Het viel gelukkig nog wel mee en kon ik na een week weer opbouwen en voluit trainen.
Het hardlopen ging in de tussentijd nog steeds niet helemaal als gehoopt. Zodoende moest ik wat meer gaan trainen op de fijne motoriek, zoals het op één been touwtje springen. Ik heb natuurlijk meteen een springtouw gepakt en ben het gaan oefenen. Rechts ging gewoon goed, maar toen ik op mn linkerbeen wilde springen, kwam ik voor mn gevoel amper van de grond vandaan. Er zat dus een mega groot verschil tussen beide benen. Grote kans dat dit een oorzaak is van het niet pijnvrij kunnen hardlopen. Als dit springen beter gaat, dan zal het hardlopen waarschijnlijk ook beter gaan. Voortaan dus elke training op een been touwtje springen om m’n benen gelijk te krijgen.
De eerste zes weken zitten er dus alweer op. In het begin gaat het allemaal mega langzaam en ben je zeer afhankelijk van de mensen om je heen. Maar als je eenmaal weer meer kan, gaan de weken sneller en wordt het allemaal ook wat leuker. Nu op naar de volgende maand!
Hockey speelt voor mij momenteel geen rol
Wat het hockey betreft, in een van de eerste blogposts heb ik verteld dat ik twijfelde om me überhaupt te laten opereren. Ik zag het op dat moment niet helemaal voor me om weer te gaan hockeyen. Dat gevoel is er na de operatie nog een hele tijd gebleven, maar ik merkte dat het wel steeds minder werd en dat ik weer nieuwsgierig begon te worden om weer te gaan hockeyen. Het was nog niet op het punt waarvan ik zou zeggen ‘ja dit wil ik weer graag!’, maar ik begon er weer over na te denken.
Omdat ik zo vroeg in het seizoen geblesseerd raakte, heb ik het resterende deel van het seizoen van de zijlijn mee moeten maken, soms op de bank erbij. Ik ben alleen bij de thuiswedstrijden geweest, want de revalidatie zelf kost ook flink wat tijd. Wat mensen vaak vroegen was of ik het hockeyen niet miste en de vraag of ik het niet lastig vond om naar de wedstrijden te kijken. Het antwoord daarop was eigenlijk altijd ‘nee’. Ik had daar tijdens het seizoen zelf niet per se moeite mee. Ik heb ook nooit gedacht ‘had ik maar daar op het veld gestaan’. Dat zal deels te maken hebben met het feit dat je weet dat je dat nog helemaal niet kan. Maar de hoofdreden voor mij was denk ik wel dat ik merkte dat ik gewoon niet echt de behoefte had om te hockeyen. Dat is ook precies de reden waarom mijn stick de afgelopen zeven maanden (sinds ik me blesseerde) al onaangeraakt thuis in het halletje ligt.
Inmiddels is het seizoen alweer afgelopen en zijn wij tweede in de competitie geworden wat betekende dat we play offs mochten spelen voor promotie. Tijdens die wedstrijden begon het toch weer wat te kriebelen om weer te willen hockeyen. Die wedstrijdspanning, al het publiek langs de lijn en het feit dat we zo dicht bij promotie naar het tweede niveau van Nederland, de promotieklasse, waren. En wat natuurlijk niet onbenoemd kan blijven: het teamgevoel. Waar je eerst drie keer per week twee uur met elkaar traint, wedstrijden speelt, samen in de kleedkamer zit, valt dat ineens allemaal weg. Die kleine dingen mis je pas als je het niet hebt.
Na 5 maanden begint het toch weer te kriebelen
Nu, op zo’n vijf maanden post-op, begin ik dus steeds wat overtuigender te worden dat ik weer wil hockeyen. Heel tegenovergesteld als dat ik voor en net na de operatie was. Wat wel leuk is om hierbij te vertellen, is dat nog voor de operatie mijn fysio er toch wel al van overtuigd was dat ik weer zou willen hockeyen (ondanks dat ik op dat moment eerder niet dan wel weer wilde hockeyen). Hij was zelfs zo overtuigd dat hij er wel een weddenschap van wilde maken. Ik was er toendertijd een beetje sceptisch over, maar misschien dat hij toch gelijk gaat krijgen! Ik heb nog alle tijd om erover na te denken, maar misschien sta ik dus over een paar maanden wel weer op het veld mijn eerste training mee te doen
