[lwp_divi_breadcrumbs _builder_version=”4.18.0″ _module_preset=”default” global_colors_info=”{}”][/lwp_divi_breadcrumbs]

Start met hardlopen

Week 10 t/m 14 na de kruisband operatie

“Mijn knieschijf is nog steeds gevoelig”

Om maar meteen te beginnen, m’n knieschijfproblemen zijn nog steeds niet weg. Het gaat een beetje afwisselend. Sommige dagen merk ik er vrij weinig van terwijl ik andere dagen weer veel last ervan heb. Dit verschil zit hem voornamelijk in of ik goed of slecht geslapen heb, stress heb, etc. Ik merk nog altijd dat m’n knie daar gevoelig voor is en het eigenlijk als een soort spiegel reflecteert hoe goed ik in m’n vel zit. Ik probeer daar dus nog altijd extra op te letten, want het werkt je anders alleen maar tegen.

Start met sprongetjes

squat jumps

Qua oefeningen gaat het verder eigenlijk wel goed. Ik ben momenteel de squat jumps een beetje aan het uitbreiden; ik probeer hoger te springen en voor- en achteruit springen zijn er ook bijgekomen. Over springen gesproken, ik ben ook net begonnen met een beetje ondersteund ‘springen’ op één been. Het zijn eigenlijk meer een soort hopjes waarbij je van het ene op andere been veert waarbij ik me nog kan vasthouden en zelf kan bepalen met hoeveel gewicht ik erop leun. De eerste paar keren is dat nog wel zwaar, zeker als je wat dieper probeert te zakken, maar daarom kan je dus leunen. Nu is het taak dit leunen af te bouwen en uiteindelijk zelfstandig op één been te kunnen hoppen. 

Back to school

Even iets heel anders, maar sinds de operatie ben ik niet meer naar de universiteit geweest. Waar iedereen na een aantal weken thuis te hebben gezeten door Covid weer mocht komen, had ik precies op dat moment mijn operatie. Mede omdat ik lang last bleef houden van m’n knieschijf en toch ook een beetje bang was voor te veel belasting, bleef ik het uitstellen om ook weer te komen. Nu was dan toch de tijd gekomen dat ik weer móest komen, dus dat gingen we maar eens proberen. Uiteindelijk was het natuurlijk geen probleem en heb ik nergens last van gehad. Maar van zo min mogelijk stappen naar meer dan vijfduizend op een dag merk je zeker wel. Aan het einde van de dag had ik dan ook een wat vermoeide knie en was ik heel blij dat ik weer even kon zitten, maar misschien wel het belangrijkste: geen dikke knie. 

Inmiddels zijn de hopjes in zo’n twee weken tijd zo erg verbeterd dat ik ze zonder hulp mocht gaan proberen. Zoals bijna alles is dat toch weer een beetje eng. Toch ben je bang dat je niet sterk genoeg zal zijn om jezelf op te vangen, of natuurlijk: pijn. Hetzelfde geldt voor het springen op een plyobox, wat ik ook voor het eerst heb gedaan. Maar uiteindelijk bij beide nergens last van gehad. 

Start met hardlopen!

Hetgeen waar iedere revalidant vanaf het begin stiekem een beetje naartoe werkt en naar uitkijkt, is hardlopen. Zo ook ik, alhoewel ik dat niet helemaal van mezelf snap aangezien ik hardlopen totaal niet leuk vind. Maar ik mocht eraan geloven, de állereerste keer weer hardlopen na de operatie. Met lichte spanning, maar toch ook wel zelfvertrouwen begon ik aan de korte tijdsintervallen hardlopen op de loopband. Qua pijn mocht ik niet klagen, want die was er amper. Geslaagd zou je dus zeggen, maar dat was niet per se zo.

squats met stang

Toen ik erna weer doorging met de rest van m’n oefeningen, merkte ik dat dat allemaal wel opeens pijn deed. Vooral de oefeningen voor m’n quadriceps, zoals de leg press, pulley leg extension en tijdens het dieper zakken met de deadlift, veroorzaakten allemaal pijn. Bij sommige zelfs zo veel pijn dat de oefening eigenlijk niet goed meer te doen was. Helaas toch (nog) niet zo’n succes dat hardlopen. M’n knie was gelukkig niet dikker geworden de dag erna, dus het plan was nu om met dezelfde belasting te trainen en zo te kijken of de pijn minder zou worden. Ik merkte de keren erna dat die ‘napijn’ langzaamaan verbeterde, maar het hardlopen begon echter wel meer pijn te geven. Dat bleef een beetje fluctueren; soms wat meer pijn en dan weer wat minder, maar het ging niet echt weg. 

Eén stap terug en twee vooruit

Er zat maar zo weinig verbetering in het hardlopen dat ik maar een break ervan nam. Ik heb bijna twee weken niet op de loopband gestaan, maar in die tussentijd wel gefocussed op andere dingen. Ik was bezig met loopoefeningen, deceleratie-oefeningen, patronen oefenen met de loopladder, dribbelen, etc. Toen ik na die twee weken weer begon met hardlopen, merkte ik al snel dat ik wéér last kreeg tijdens het rennen. Elke stap opnieuw als ik neerkwam had ik last. Conclusie was uiteindelijk dat ik toch nog iets te veel neer plof met dat linkerbeen en dat er nog een soort hapering in de beweging zit in dat been. Ik moest vervolgens proberen zonder schoenen te gaan rennen. Dit zou ervoor zorgen dat je automatisch wat voorzichtiger landt (dus minder grote klap voor je knie om op te vangen) en dat je wat meer op je midden-/voorvoet landt. En wat merkte ik daar een verschil in. Rennen was opeens gewoon te doen qua pijn. De pijn was nog steeds niet helemaal weg, maar op deze manier lukte het me wel. Dit was dan voor nu de nieuwe manier hoe ik moest gaan proberen te rennen. 

Dat het zo wel lukte, was toch wel even een kleine opluchting. Als sporter is het toch je doel om zo snel mogelijk weer te kunnen rennen en als het telkens maar niet lukt en elke keer lijkt die pijn niet minder te worden, dan ga je toch afvragen of het toch niet aan jou ligt. Dus heel erg opgelucht dat we iets hebben gevonden waardoor ik consistent zonder al te veel pijn kan rennen. We gaan het dus gewoon proberen en kijken of het op deze manier wel lukt. En wie weet, sta ik volgende keer weer pijnvrij op de loopband. 

Contact

preloader