Starten met springen en hardlopen
Blog 4: Week 12 – 18
Januari – Februari – Maart 2023
“Hoe gaat het met het herstel? Kan je alles weer een beetje?” Vragen die je vaak krijgt. Alles nee, maar zeker steeds meer. In tegenstelling tot de eerste drie maanden, waar het herstel in een constante lijn omhoog ging, gaat het nu in een golfbeweging op en neer. Niet langer elke dag of elke week verbetering, maar elke twee á drie weken een stap vooruit.
BALANS DAGELIJKS LEVEN
In de vorige blog schreef ik dat ik nog veel klachten had tijdens het dagelijks leven. Inmiddels gaat dit veel beter. Waar ik eerst elke tien minuten aan de knie dacht, nam dit geleidelijk af en is dat nu slechts een aantal keer per dag. Buiten let ik tevens minder bewust op bij bijvoorbeeld stoepen, trappen en het fietsen. Honderd procent vertrouwen is er echter niet. Dit merk ik ook tijdens oefeningen waarbij het zicht wegvalt of er dubbeltaken gevraagd worden. Het blinde vertrouwen, ook tijdens dagelijkse activiteiten, moet nog groeien.
Minder beperkingen overdag betekent ook dat er meer sociale dingen mogelijk zijn. De agenda werd weer gevuld met weekenden weg, gezellige avonden én opbouwen naar fulltime werken. Natuurlijk positief, maar tegelijkertijd wel schakelen als je eerst je hele dagindeling kon afstemmen op de revalidatie. Naast consequent trainen is herstel belangrijk en hierbij hoort rust nemen, goede voeding en een goede nachtrust. Als ik hierin verzaak voel ik het direct aan mijn knie en dan kan ik best balen van mijzelf. Vasthouden aan een ritme helpt mij bij het vinden van een goede balans. Daarnaast herinner ik mijzelf eraan dat ik elke keer meer doe, dus er vooruitgang is en ik goed bezig ben.
SPRINGEN, HARDLOPEN EN MEER KRACHT
Na vier maanden werd er een krachtmeting gedaan. De resultaten waren beter dan ik had verwacht en bevestigde dat ik op de goede weg ben. Dit is ook te zien aan de omvang van mijn bovenbeen die langzaam vorm krijgt. Op het begin kon ik mij niet voorstellen dat dit terugkomt. Gelukkig zijn al die squats dus niet voor niets (de counter loopt al aardig op!). Ook bij vele oefeningen denk je; ik kan mij niet voorstellen dat ik die binnenkort kan. Eenmaal dat je het doet valt het eigenlijk best mee. Zo ben ik steeds lastigere sprongen gaan doen als schaatssprongen, rotaties op een trampoline, box jumps, eenbenige sprongen en is het springtouw uit de kast gehaald.
Een kleine mijlpaal is toch wel de eerste keer hardlopen. Dankzij alle deceleratie-, sprong- en loopvormen had ik veel vertrouwen. Zonder spanning stapte ik op de loopband en voor een eerste keer ging het heel goed. Sterker nog voor het eerst voelde iets na de operatie beter dan voor de operatie. Toen ervaarde ik soms een doorzak/knik gevoel en dat was nu niet het geval. Desondanks was het looppatroon nog stijf en asymmetrisch. In de volgende sessies verbeterde dit niet en daardoor heb ik twee weken niet gerend. Terug naar de vloer en veel geoefend op de looptechniek. In dat opzicht is revalideren ook een beetje trial en error. Bij elke stap kom je nieuwe punten tegen waar je aan moet werken.
Qua kracht gaat het goed vooruit en statische oefeningen lukken ook zonder al te veel moeite. Echter bij meer dynamische oefeningen is de coördinatie en aansturing nog niet optimaal. Alsof ergens tussen mijn hoofd en knie een storing zit. Het kost tijd om de bewegingen opnieuw te automatiseren. Op dit moment, in week 18, gaat het hardlopen veel beter. Minder stijf en met momenten dat het als vanouds voelt. Het volgende doel is om het uithoudingsvermogen te vergroten.
De belangrijkste les die ik meeneem uit de afgelopen weken is dat het niet realistisch is om het hele traject altijd 100% gas te geven. Af en toe is het gezond om je prioriteit ergens anders te leggen en niet te streng te zijn voor jezelf. Met nieuwe energie kan je dan weer volle bak geven. Voor nu is de blik vooruit gericht. Op naar de lente, waar ik hopelijk meer buiten mag sporten.