Samen is beter dan alleen
Blog 5: Week 18-26
Maart – april 2023
Hoi! Welkom bij blog nummer vijf en week 26 alweer. Dit betekent dat het precies een half jaar na de operatie is. Ondertussen tel ik dan ook het aantal maanden in plaats van weken. Deze vijfde en zesde maand merk ik dat de revalidatie in een overgangsfase zit. Eerder lag de focus op krachtopbouw en het opnieuw leren van bewegingen. Alles was veilig, statisch en werd langzaam uitgevoerd. Inmiddels is het tempo omhoog gegaan en zijn de oefeningen dynamischer.
In de vorige blog schreef ik dat mijn looppatroon tijdens hardlopen nog niet perfect was. Zo was de snelheid/explosiviteit van mijn heupen te traag. Het trainen hierop resulteerde, naast flinke spierpijn, gelukkig ook in een verbeterd looppatroon. De intervallen op de loopband werden langer en vervolgens mocht ik ook buiten hardlopen. Dat eerste rondje door het park was echt een geluksmoment. Buiten sporten had ik de afgelopen maanden best wel gemist.
In deze fase is het goed leren decelereren (afremmen) belangrijk. In eerste instantie deed ik dit rustig in voorwaartse bewegingen, maar snel ook zijwaarts en later met richtingsveranderingen. Credits naar mijn fysio die met attributen als een waterzak, steps, pionnen, ballen, lichtpods en tot mijn grote vreugde ook soms met hockeystick ervoor zorgt dat het nooit saai is. Niet veel later mocht ik starten met wenden en keren vormen. Het was duidelijk dat ik dit maanden niet had gedaan. Mijn lichaam leek vergeten hoe dit moest. De laatste weken gaat het al meer op de automatische piloot. Het is vaak zelfs een wedstrijd met mijn trainingsmaatje wie er het snelst was.
Revalideren is iets wat je veelal alleen doet. Vergeleken met een teamsport is dit een groot verschil. Vaak train ik samen met mijn trainingsmaatje, die in dezelfde fase zit als ik. Op die manier is er toch een soort teamgevoel. Naast dat het natuurlijk gezelliger is, motiveert het mij ook. Je daagt elkaar uit en wordt gepusht om die extra stap wél te zetten. De discipline vinden om hard en regelmatig te trainen vind ik onder andere daarom niet lastig. De frequentie en tijd die het kost ben ik gewend met hockey. Echter vraagt revalideren meer energie. Constant ben je bezig met het leren van nieuwe dingen en verbeteren van jezelf. Uiteindelijk train je best zwaar zonder dat je het zelf door hebt. Het kunnen van nieuwe oefeningen en voelen dat ik vrijer beweeg, geeft mij positieve feedback om door te gaan. Sterker nog, daardoor krijg ik vooral zin om nog beter en fitter te worden.
Zo rond een half jaar merk ik dat het verschil tussen mijn benen kleiner wordt. Een oefening is steeds vaker lastig voor beide benen in plaats van alleen de geopereerde kant. Het grootste verschil merk ik tijdens puur eenbenige kracht en sprongen. De power in mijn rechterbeen om op een been te springen moet nog beter.
Ongeveer halverwege de revalidatie durf ik langzaam vooruit te kijken wanneer wat weer kan. De komende periode hoop ik dat het trainen steeds sport specifieker wordt richting het hockeyveld. Echter de eerstvolgende stap is meedoen aan de buitentraining in het park. Stiekem heb ik op het moment van schrijven al een keer meegedaan, maar hierover de volgende keer meer. Tot snel!
