Krukken mogen weg

De vrijdag dat ik exact op 6 weken zat mocht ik buiten met een kruk gaan lopen. Dat kwam goed uit want die maandag begon mijn studie gewoon weer. Dat was wel iets wat ik erg spannend vond aangezien ik een hele zomer geïsoleerd ben geweest van het drukke leven en daar plots weer naar terug moet manoeuvreren. Ik vond in het ov gaan ook wel een taak, traplopen was nog behoorlijk zwaar, ik kan niet even rennen als ik een overstap dreig te missen en het werd kouder en had een lange broek aan waardoor mensen niet gelijk mijn littekens zagen en ik duidelijk moest vragen of ik mocht zitten. Dit soort dingen kunnen suf klinken maar zijn onwijs vermoeiend.

Week 7-12 na de operatie

De eerste keren

September was wel een maand van eerste keren. Ik ging bijvoorbeeld voor het eerst weer naar de universiteit. Ik ging voor het eerst weer bij training kijken van mijn team. Ik ging voor het eerst weer buiten fietsen wat onwijs spannend was omdat je je heel kwetsbaar voelt. Ik werkte in het begin nog met de BFR, maar we gingen ondertussen we zwaarder trainen dus dan zat ik weer 4×15 reps huilend in de legpress. Toch was dat het allemaal waard want op 12 september squatte ik voor het eerst weer 30kg. Het voelde qua gewicht als 100kg maar qua overwinning ook. Op dat soort momenten weet ik precies weer waar ik het voor doe. Nog geen week later squatte ik voor het eerst 40kg. Het rugby WK was toen ook in volle gang en ik zou twee weekenden achter elkaar naar een wedstrijd in frankrijk gaan. Dat vond ik doodeng, want zo een stad is onwijs druk. Plus, bij veel mensen hoorde ik dat ze vaak op de eerste vakantie teveel hadden gedaan en weer een dikke knie hadden gekregen, dus daar was ik als de dood voor. Eerste weekend had ik overleefd en mega naar me zin gehad en het tweede weekend was ook top. Mijn knie pakte het onwijs goed op en alle rugbysupporters die we tegen waren  gekomen waren onwijs behulpzaam en lette extra op. Ik had die dinsdag erna fysio en vroeg gelijk of mijn knie oke was (heb vaak het idee dat het dik is terwijl dat niet zo is) en hij was inderdaad nog oke. Dat voelde als een eerst overwinning dat ik wist wanneer mezelf te remmen en te luisteren naar mijn lichaam. 3 oktober squatte ik 50kg en kort daarna 55kg. Ik was onwijs trots! 13 oktober was mijn operatie twaalf weken geleden en heb ik taart voor mezelf gebakken. Het was weer een mijlpaal.

Het dagelijkse leven

In deze zes weken was het trainen van mijn knie niet perse de uitdaging maar vooral de belastbaarheid managen. Het moment dat je van krukken afgaat krijg je uit gewoonte de neiging om weer van alles te doen. Het is dan juist belangrijk dat je ook je rust inplant en misschien toch nog wat dingen thuis doet i.p.v. gelijk ergens heen. Dit lukte me best aardig omdat studie ook vermoeiend was dus had de rust extra nodig. Met de weken werd studie steeds meer te doen, de afstanden lopen ging gemakkelijker. Wel zijn er andere dingen waar je over na moet denken zoals dat een heel hoorcollege met een gebogen knie leidt tot hem daarna niet gelijk kunne strekken of als ik op de universiteit ga studeren ik altijd naar een extra stoel moet zoeken om mijn been op te leggen. Het zijn kleine dingen, maar kunnen soms heel vervelend zijn. Werken heb ik nog niet kunnen oppakken gezien ik werk heb waar ik met jonge kinderen een hele dag op mijn benen moet staan wat nog niet gaat, maar dat komt wel. Sinds we bij de fysio rustig met springen zijn begonnen en hardlopen merk ik dat ik meer en meer vertrouwen terug begin te krijgen. Ik ben niet meer bang als ik in drukke menigtes loop en kan inmiddels weer comfortabel een trap af, wat echt een opluchting is.

Het mentale aspect

Sinds ik weer enigszins kon lopen was de blessure minder fysiek beperkend en dat deed ook wonderen voor het hoofd. Ik kreeg een stuk autonomie terug wat ik echt fijn vond. De eerste paar weken waren zoals eerder beschreven inderdaad nog best zwaar met de BFR en alles. Gelukkig mocht ik daar op een gegeven moment vanaf. We begonnen toe te trainen naar meer eenbenige oefeningen en dat gaf mij een goed gevoel omdat ik het idee dat we echt de spiermassa probeerde terug te winnen. Toen ik voor het eerst zijwaarts of op een been moest springen had ik het daar ineens toch heel moeilijk mee. Ik kreeg ineens weer heel veel angst voor weer een blessure en ging me vergelijken met mensen. Op zo een moment juist doorgaan is wat de voldoening achteraf zo geweldig maakt. Ik vind deze nieuwe fase heel verfrissend en kijk uit naar de eerste krachttest die ik ga hebben als ik op 4 maanden zit.

Heb jij ook je voorste kruisband gescheurd met rugby en heb je een vraag laat dan een bericht achter of neem contact met ons op.

Zoek een kniespecialist voor je revalidatie klik hier.

Andere ervaringen van sporters lees je hier.