Terug naar het sportveld

week 30-44

Na veel spierpijn te hebben gehad van de eerste paar trainingen na de zomervakantie, kan er weer voluit getraind worden. De krachttrainingen worden weer opgepakt en m’n knie begint steeds weer wat ‘normaler’ te voelen. Geen rare knak meer in m’n knie en ook niet meer van die kleine pijntjes tijdens bepaalde oefeningen. Gelukkig maar, want zo halverwege de revalidatie wil ik die laatste maanden nog even knallen! De buitentrainingen worden weer hervat en daarmee ook het oefenen van richtingsveranderingen en sprongvormen. Dit gaat allemaal zo voorspoedig dat mij werd verteld dat ik aan de veldtrainingen mag gaan deelnemen. Dat is een training specifiek voor revalidanten die een veldsport, zoals hockey of voetbal, beoefenen. Eindelijk weer een stapje dichterbij dat einddoel.

Daar sta je dan. Op het veld. Het moment waar je stiekem al maanden naar uit zit te kijken. Spannend, maar wel heel veel zin in natuurlijk! De eerste veldtraining ging toch wat minder goed dan ik in m’n hoofd had bedacht. Niet dat het slecht ging, zeker niet, maar er komen weer andere dingen aan het licht die je nog moet gaan verbeteren. Dubbeltaken gingen moeizaam, m’n handelingssnelheid is wat aan de lage kant en ik mis nog snelheid. Hoort er natuurlijk allemaal bij en het is gelukkig allemaal trainbaar. Hoewel ik uit de krachttrainingen veel plezier haal, geniet ik net iets meer van de veldtrainingen; passeerbewegingen, versnellen, draaibewegingen, sprinten. En dat allemaal met een groep mensen die hetzelfde doel hebben als jij. Veel meer uitleg dan dat is er denk ik niet nodig.

Enkelstijfheid kracht

Tijdens de eerste paar veldtrainingen merkte ik dat ik nog wat voorzichtig was. Het is allemaal nog best onwennig en je bent je heel bewust van alle bewegingen die je maakt. Iets waar je uiteindelijk niet meer over wil nadenken. Die voorzichtigheid is langzamerhand aan het wegtrekken en steeds meer begin ik te trainen vanuit het motto ‘niet te veel denken, maar doen’. Angst maakt plaats voor onbevangenheid. 

 Na een aantal weken veldtraining mag ik nu ook mee gaan doen met de training van mijn hockeyteam. Voordat ik mee mag doen moeten er eerst nog een aantal afspraken worden gemaakt, over wat ik wel en niet mag. Dit is mede om ervoor te zorgen dat ik niet spontaan oefeningen meedoe waar ik nog niet klaar voor ben (spoiler, dit is uiteindelijk wel gebeurd). 

 De bedoeling van de eerste paar hockeytrainingen is om dat ‘hockey-gevoel’ weer terug te krijgen. Het is immers al bijna een jaar geleden sinds ik gehockeyd heb. Ik heb daarom met m’n coach en fysio afgesproken dat ik alleen de warming-up, het inspelen en scoringsoefeningen mee mag doen. Verdere afspraken die ik met m’n fysio gemaakt heb, zijn: geen oefeningen meedoen met (onverwachte) draaibewegingen, er mag geen vorm van druk op mij worden gezet (zowel qua tijdsdruk als fysieke druk) en natuurlijk nog geen duels. Daarnaast moet ik van tevoren de training opvragen. Deze bespreek ik dan met m’n fysio om te kijken wat ik mee kan doen en of er misschien aanpassingen moeten worden gemaakt. Al deze regels bij elkaar maken het dat ik maar een klein deel van de training daadwerkelijk mee kan doen. Ik vul dat dan zelf aan met wat conditie- en sprintwerk en/of zelf wat ballen afronden op goal om dat bal- en stickgevoel weer terug te krijgen. 

Langzaam verschoof de focus van veel kracht en binnen trainen naar veldtrainingen toe. Het was daarom hoog tijd om een krachttest te doen. Een eerdere krachttest van drie maanden geleden liet nog hele grote verschillen zien tussen links en rechts. Mede omdat ik nog wat pijn aan m’n knieschijf ervaarde. Die pijn is al een hele tijd weg, dus ik ben ervan overtuigd dat het resultaat deze keer beter zou moeten zijn. En inderdaad, de resultaten zien er een stuk beter uit. Nog steeds wel bijna 20% verschil in quadriceps. Dat blijft moeilijk om die (snel) gelijk te krijgen aangezien ik m’n andere been ook gewoon train. Hamstrings liggen gelukkig wel wat dichter bij elkaar. Het verschil daar was rond de 10%, maar beide kanten moeten eigenlijk nog wel wat sterker worden. 

Sprint oefeninngen

Intussen train ik alweer een tijdje mee met de hockey. Ik merk dat ik steeds meer vertrouwen begin te krijgen en ik minder hoef na te denken over bewegingen en handelingen. Dan moet ik gaan opletten, want, mezelf kennende, begin ik op zulke momenten ietswat overmoedig te worden. En dat is precies wat er gebeurde tijdens een training. Ik had tijdens deze training niet zo veel mee kunnen doen wat een teamgenootje doorhad. Die vroeg of ik anders mee wilde doen met recht van aanval. Tuurlijk wilde ik dat. Alhoewel ik had afgesproken nog geen partijvormen mee te doen, deed ik met de aanvallende ploeg mee in de opbouw achterin. Er mocht geen druk op mij worden gezet en ik zou uitstappen als ons team moest verdedigen. Uiteindelijk is alles gelukkig goed gegaan, maar achteraf gezien was het misschien niet het slimste idee. Maar wat vond ik het leuk! Ik vond het zo leuk om op deze manier betrokken te worden bij het spel i.p.v. alleen pass- en scoringsoefeningen. Mijn hele dag was weer gemaakt. Zoals je kon verwachten, vond m’n fysio dat ik dat eigenlijk nog niet had mee moeten doen. Oeps. Er zat nog te veel tijdsdruk op en hij vond dat ik daar nog niet helemaal klaar voor was. Helaas, nog even wachten dus voordat ik weer zoiets mee mag doen. 

 Zo’n twee weken later mag ik nu wel die stap maken. Ik mag met (kleine) partijvormen mee gaan doen achterin, maar nog steeds zonder duels. Ik speel dan als laatste vrouw achterin en kan ik zo de passes opzij en naar voren zoeken. En vergis je niet, dit klinkt makkelijker dan het lijkt (zeker omdat ik voorheen nooit achterin speelde). Ook al mag er geen echte druk op mij worden gezet, leg ik die mezelf wel op door op een hoog tempo proberen te spelen. In een klein speelveld lukt dit best aardig. Wanneer we echter op een half hockeyveld spelen, heb ik hier moeite mee. Om opeens een heel veld voor je te hebben en zelf de pass te moeten zoeken, is lastig. Een voorbeeld hiervan is toen een keer de bal niet helemaal lekker in m’n stick werd gespeeld. Ik wilde het veld scannen voor pass opties en tegelijk met m’n lichaam corrigeren om de bal goed aan te nemen om snel door te kunnen passen. Door het grote veld was ik iets te afgeleid met het zoeken van een pass waardoor m’n lichaam niet goed samenwerkte. Tijdens de aanname struikelde ik over m’n eigen voeten. Ik probeerde in alle haast de bal nog door te passen wat lukte, maar verloor daarna m’n evenwicht en viel half op de grond. Je wordt dan weer even hardhandig met je neus op de feiten gedrukt. De automatismen die je voorheen had, gaan helaas niet zo automatisch meer. Het blijft een moeilijk iets om verschillende handelingen tegelijk te doen en daarnaast m’n handelingssnelheid hoog te houden. Het is nog niet zoals vroeger, maar geef me nog een paar weken.

Wenden en keren

De weken gaan bijna op automatische piloot voorbij. Veld, kracht, hockey, kracht. En dat elke week opnieuw. Ik ben een beetje uit die bubbel gehaald omdat ik opeens tijdens een training last kreeg van m’n schenen. Ik denk dat iedere sporter precies weet wat ik bedoel als ik zeg dat ik dacht dat het wel weg zou trekken naarmate de training vorderde. Dat was deze keer niet het geval en de dagen erna bleef ik last houden van een soort lichte druk op m’n schenen. Dat betekent even niet hardlopen en het trainen van sprongvormen. 

 

Door te minderen in belasting gaat het beter met m’n schenen. Het blijkt alleen moeilijk om een juiste balans in belasting te vinden. Rennen was inmiddels pijnvrij en ik blijf daarom de veld- en hockeytrainingen meedoen. Eenbenige sprongetjes blijven echter een stekende pijn geven. Door een aantal trainingen over te hebben geslagen, gaat het weer beter, maar de pijn komt weer terug als ik meer ga belasten. Zo ben ik al een tijdje aan het kwakkelen met m’n schenen. Binnenkort is er bij zowel de hockey als de veldtrainingen winterstop. Hopelijk zorgt deze langdurige extra rust ervoor dat het nu helemaal wegtrekt.

Veel gebeurd dus de afgelopen paar weken! Ik mocht starten met de veldtrainingen en ik kon voorzichtig gaan aansluiten bij de hockey. De allerlaatste fase van de revalidatie staat nu voor de deur. Dat betekent weer helemaal fit worden en de puntjes op de i zetten. Dan kan ik hopelijk binnenkort gaan beginnen met duels meedoen bij de hockey en wie weet daarna wedstrijden. Laatste paar weken nog even gas geven! 

Contact

preloader