Mijn voorbereiding op de kruisband operatie
Hi allemaal! Welkom bij mijn eerste blogpost! Het zal je gezien deze site vast niet verrassen als ik vertel dat ik een tijdje geleden geblesseerd ben geraakt aan mijn knie. Ik had namelijk m’n voorste kruisband gescheurd en ben daar inmiddels aan geopereerd. Nu ben ik gevraagd om het komende jaar maandelijks een stukje te schrijven over mijn revalidatie, dus ik ga jullie daar in meenemen.
Voordat ik vertel hoe deze eerste weken zijn gegaan, zal ik me eerst maar eens voorstellen! Ik ben Kyra, 19 jaar en studeer Econometrie. Dit is helaas niet de eerste keer dat ik m’n kruisband heb gescheurd, de teller staat namelijk inmiddels op twee. Op zeventienjarige leeftijd, in maart 2020, heb ik tijdens een hockeytraining de voorste kruisband van mijn rechterknie gescheurd. Met een schijnbeweging probeerde ik iemand voorbij te komen, maar maakte daarbij een misstap en voelde dat befaamde knapje in m’n knie. Een MRI liet zien dat ik m’n voorste kruisband helemaal had gescheurd en een scheurtje in m’n meniscus had. Ik heb me daar in juni 2020 aan laten opereren waarna een lange (maar toch ook wel leuke) revalidatie volgde. Veertien maanden later was ik weer fit, had vertrouwen in m’n knie en heb ik zonder angst mijn eerste wedstrijd weer gespeeld!
Pre operatief voorbereiden
Toch ging het niet veel later in oktober 2021 weer mis. Nog voor de zesde competitiewedstrijd was het raak, alleen nu was het m’n andere knie. In de voorbereiding van de wedstrijd deden we een 2-tegen-2 en op een gegeven moment stap ik met mijn linkerbeen uit om uit te reiken naar de bal en maak daarbij, jawel, een misstap waarbij m’n knie naar binnen valt. Ik voelde meteen precies diezelfde pijn als de vorige keer, alleen niet dat knapje, dus dat gaf hoop. Het bleef een beetje onzeker wat er precies aan de hand was met m’n knie, maar het leek erop alsof er wel wat met mn kruisband zou kunnen zijn. Flink balen natuurlijk, zeker omdat het zo kort na m’n rechterknie was. Daarom had ik toch maar een afspraak bij de orthopeed gemaakt. Die dacht, net zoals m’n fysio, dat m’n kruisband mogelijk alleen ingescheurd was of zelfs nog helemaal heel. M’n knie leek verder stabiel, dus er is uiteindelijk geen MRI gemaakt en gekozen voor een conservatief traject (=geen operatie). Het herstel ging eigenlijk best wel voorspoedig, maar je raadt het al, niet voor lang. Zo’n twee weken na mijn afspraak bij de orthopeed was ik bezig met zijwaartse sprongetjes toen ik tijdens een landing opeens m’n knie voelde knakken. Niet per se pijnlijk, maar ook geen fijn gevoel. Na controle door de fysio leek m’n knie instabieler te zijn geworden en had ik meer (eigenlijk té veel) speling in m’n voorste kruisband. Ik kreeg te horen dat ik niet meer zou kunnen hockeyen zonder operatie.
Ik twijfelde of ik nóg een keer zo’n operatie wilde. Ik had namelijk in m’n hoofd dat ik me alleen zou laten opereren om weer te kunnen hockeyen. Alleen had ik op dat moment grote vraagtekens bij de vraag of ik dan wel door wilde gaan met hockey; was dit wat ik nog wilde en is het het risico waard? Samen met de fysio heb ik dit besproken en kwam ik tot de conclusie dat, zelfs als ik zou beslissen niet meer door te gaan met hockey, er nog genoeg andere redenen waren om me te laten opereren. Met dat in het achterhoofd ben ik teruggegaan naar de orthopeed en is er een MRI gemaakt waaruit bleek dat mijn voorste kruisband volledig was afgescheurd. Dat was geen hele grote verrassing, aangezien mijn knie de laatste weken instabieler was geworden en opeens veel knakte. Het enige wat ik nu nog kon doen, was krachttraining om zo sterk mogelijk de operatie in te gaan.
