Het ervaringsverhaal van Jolein over haar kraakbeen behandeling.

Ik ben Jolein, 29 jaar en ik woon in Amsterdam. Ik ben werkzaam als klinisch verloskundige in een groot stadsziekenhuis en ben in mijn vrije tijd veel te vinden bij Rocycle. Jarenlang was hardlopen mijn sport, maar toch bleef mijn knie een zorgpuntje. Door mijn werk kan ik het niet permitteren om knieklachten in het dagelijkse leven te ervaren. 

In de winter van 2020 ontstonden de knieklachten. De precieze oorzaak is niet terug te herleiden, maar na de VKB-reconstructie heb ik krachttraining niet goed bijgehouden. Destijds is mij niet verteld dat dit de sleutel is tot een goed functionerende knie. Na goed overwegen heb ik besloten om een operatie uit te laten voeren, icepicking. Middels een artroscopie is in mijn knie vijf gaatjes gemaakt, waardoor littekenweefsel ontstaat wat het kale plekje op mijn kniegewricht moet opvullen. Consequentie: zes weken lang geen belasting op mijn linkerknie. 

De eerste twee weken van mijn revalidatie vond ik mentaal enorm zwaar. De operatie zelf ging vlot en binnen 30 minuten was ik terug op de recovery. Maar toen begon het proces. De machteloosheid was enorm. Ik kon zelf niet douchen, aankleden of mijn eigen boterham smeren. Overal had ik hulp voor nodig. Vooraf kon ik geen inschatting maken hoe intensief deze eerste weken zouden zijn. Een tip voor iedereen: zorg voor een goed netwerk. Mijn redmiddel was het verblijven bij mijn ouders en dat mijn vriend mij overal meehielp. Het aanschaffen van een douchekrukje en een rolstoel waren geen overbodige luxe. De dagen waren lang en ik was extreem vermoeid. Mijn lichaam was hard aan het werk om te herstellen. De eerste weken stonden in het teken van rust, regelmaat en reinheid. Twee keer per week was ik bij mijn fysio, Michael de Levie, te vinden. Via het BFR-apparaat kon ik starten met een zeer lage intensiteit van trainen. 

De grootste tegenslag in de eerste 6 weken was de onzekerheid die ontstond na de operatie. Ik kampte met kleurverschil in mijn been en had last van temperatuurverschillen in mijn been. Veel onderzoeken volgde, en dit had effect op mijn mentale kracht. De bezoeken aan de fysio zorgde voor houvast. Doordat ik geen pijn ervaarde, kreeg ik moed. Ik volgde trouw de oefeningen en na 6 weken mocht ik starten met fietsen op de hometrainer. Dat was letterlijk een hoogtepunt van mijn eerste deel van de revalidatie. Actief worden, in plaats van passief wachten totdat de eerste 6 weken voorbij waren. 

Vooraf een inschatting maken wanneer je weer op de been bent is eigenlijk niet te maken. Elke week weer was het kijken wat ik kon en wat ik mocht. Door het stilzitten was er spierverlies. Probeer geen grote doelen te stellen, maar bekijk elke week je vooruitgang en wees trots op deze progressie. Mijn doel is dat ik over 7 maanden stralend in mijn bruidsjurk kan dansen en daarna wekelijks kan sporten en mijn werkzaamheden pijnvrij kan uitvoeren.