Jumpers knee atletiek
De ervaring van Jelle over zijn kniepees herstel.
Ik ben Jelle de Jong. Meerkamper in de atletiek en student-athlete in Amerika. Een droom die uitkwam: sporten in Amerika en uitkomen voor een universiteit op het hoogste niveau. Na ruim 9 jaar in Nederland te hebben getraind was het trainen in Amerika een hele verandering. Mijn manier van trainen werd ineens flink omgegooid. Veel meer uren draaien, minder naar het lichaam luisteren en jezelf verder pushen dan je voor mogelijk hield. Als je het leest, voel je het eigenlijk al fout gaan. En met een lang lijf dat altijd blessure gevoelig is geweest was het te verwachten. Verschillende blessures kwamen naar voren tijdens mijn eerste jaar. De Amerikaanse gedachte was dat het met wat rekken en masseren wel weer over ging. En ondanks dat ik eigenlijk nooit echt blessure vrij was bleef ik me toch verbeteren. En dan begint de twijfel: kan ik dan misschien toch nog harder en langer door trainen met mijn blessures? Zullen ze toch gelijk hebben?
“een maand rust en weer door”
Ik heb altijd last gehad van milde klachten van jumpers knee. Maar nooit langer dan 3-4 weken of heel mild gedurende het seizoen. En dit seizoen in mijn tweede jaar in Amerika leek niet anders. Maar de mentaliteit was anders. Misschien kon ik met wat ibuprofen toch inderdaad mijn volledige trainings uren maken op de volle 100%. Daar ging het fout. Goed fout. Na een paar weken door de klachten heen trainen kon ik niet meer wandelen zonder pijn wanneer ik van de ibuprofen af was.
Bij de dokter van de sport teams van onze school werd er vrij nonchalant gereageerd. “Ah ja, even iets te ver gegaan” was de reactie. Met een maandje rust stond ik er wel weer zeiden ze. Na een maand niets doen was inderdaad de meeste pijn weg en mocht ik de atletiek baan weer op. Maar het kwam al snel weer terug en ik kreeg een heel jaar met ups en downs. Er was geen structuur, geen echt plan om weer zonder klachten naar de top toe te werken. Heel frustrerend.
“Een jaar later lijkt het beter te gaan…”
Het jaar daarna leek het beter te gaan na een zomer rust. Trainingen gingen goed, de pijn was weg, maar hoe? Dat is me nog steeds niet helemaal duidelijk. En zo kwamen de eerste wedstrijden van het seizoen weer dichterbij. De eerste wedstrijd liep ik een hamstring blessure op bij het verspringen. En toen die weer genezen was, kwamen natuurlijk de knie klachten weer terug. Wat doe je dan? Doorgaan zoals er geadviseerd wordt? Dat leek me na de vorige keer geen geweldig plan. Maar conference, de belangrijkste wedstrijd van het jaar, kwam snel dichterbij. Daarna zou er tijd zijn om te rusten en te herstellen. “Laten we zien wat we er van kunnen maken” was het bericht van de doktoren en coaches. Dat ging zo fout dat in Amerika op basis van een MRI scan een operatie het advies was voor het ingaan van de zomer vakantie, de seizoens stop.
Ik besloot voor een second opinion te gaan in Nederland en zo kwam ik via doktoren, die mij adviseerde zeker geen operatie te doen maar een goed gestructureerd jumpers knee programma te volgen, bij Michael de Levie van FysioHolland terecht. Na kennis te maken en een uitleg van het plan had ik er weer vertrouwen in. Misschien kan ik dan na 2 jaar met deze aanpak toch weer trainen op volle belasting volgend seizoen, mijn laatste seizoen in Amerika.
Na krap 2 jaar amper een trainingsweek te hebben kunnen afronden wilde ik maar wat graag met een goed plan aan de gang. Althans dat dacht ik dan. Het bleek al snel dat ik enorm veel geduld nodig zou hebben en dit geen kwestie van weken was maar maanden. En dat viel zwaar tegen. Maar ik ging door, dag in dag uit. Er zaten goeie dagen bij die me hoop gaven, maar die werden dan weer gevolgd door slechte waarna we de intensiteit terug moesten schroeven. En dan was het soms lastig om de progressie te zien. Mijn geduld raakte steeds verder op want het moment om weer naar Amerika te gaan kwam steeds dichterbij. Het werd een dagelijkse frustratie omdat ik niet voelde dat ik op tijd klaar zou zijn om mijn laatste seizoen goed in te gaan. Ik heb lang met dat idee geworsteld. De uitkomst was dat ik minder ging geven om de sport en de resultaten. Dit leed er toe dat het nog moeilijker werd gemotiveerd te blijven en met geduld dagelijks te trainen om hopelijk uiteindelijk weer op de atletiek baan te staan.
“Ogen op het doel”
Ik ben nu 6 maanden met gestructureerde revalidatie training bezig en ik ben weer aan het hardlopen. Er is progressie en zodra ik weer mijn trainingen kan doen zal het vuur om weer door te gaan in de sport zeker weer terug komen, maar ik ben voorzichtiger geworden met hoop halen uit de betere dagen, want de teleurstelling is te groot als ik dan telkens toch een paar stappen terug moet doen.
Het revalidatie process is voor mij dus heel dubbel. Ik heb eindelijk een plan, structuur en wel degelijk resultaat. Maar aan de andere kant nog geen zekerheid of ik op een redelijk termijn weer een meerkamp kan gaan doen. Dat idee blijft hangen. Dat maakt het revalidatie process zo moeilijk. Het niet weten hoe ver ik uiteindelijk kom. Waar stopt de progressie? Hoe moeilijk het zou zijn om de motivatie te vinden om elke klein oefeningetje met de volle focus uit te voeren om vervolgens heel rustig 2 stappen vooruit te gaan en direct weer 1 terug. Dat had ik echt onderschat aan dit revalidatie process. Het geduld dat ik nodig zou hebben en de onzekerheid over het resultaat.
De manier waarop ik hier mee om ga is misschien niet de juiste, maar het werkt wel. Ik heb kunnen accepteren dat het een lang, traag process is en de motivatie komt op dit moment vooral voort uit alle dingen die ik buiten mijn sport om weer wil kunnen doen. Daarom doe ik nog steeds dagelijks wat ik moet doen, ondanks ik niet weet of het me zal helpen om weer op de baan te staan op de manier zoals ik dat zou willen. Nu er minder druk opstaat lijkt de progressie sneller te komen. Je hoeft minder geduld te hebben als er ook minder verwachtingen zijn. Ik heb hierdoor de lol meer kunnen vinden in de kleine stapjes progressie binnen elke oefening. Iets dat ik eerder niet zag. Ik kon alleen maar denken aan zo snel mogelijk weer op de baan staan.
Ik heb in dit process veel geleerd. Dat er meer is dan alleen sport, werd nog weer duidelijk gemaakt. Maar ook hoe mooi het is dat we kunnen sporten. Dat je lol moet vinden in de kleine stapjes vooruit en de trainingen zelf. Dat je jezelf alleen maar aan het tegenwerken bent door sneller te willen. En dat je goed moet weten waar je het voor doet. Of dat topsport is, of wintersport vakantie, of boswandelingen, of om weer zelf het huis uit te komen maakt niet uit. Accepteer dat het lang kan duren, misschien wel veel langer dan je zou willen maar zolang er een stijgende lijn is, kom je er wel.
